Afgelopen week raakte ik gefascineerd en geïnspireerd tijdens een interview met Judith Visser bij Omroep Max. Judith Visser is schrijfster. Zij heeft het boek zondagskind geschreven. Dit boek gaat over haar jeugd waarin zij zich anders voelde dan andere kinderen. Veel later is bij haar de diagnose autisme gesteld. Toen vielen de puzzelstukjes voor haar in elkaar.
Bij het interview was ook haar hond aanwezig, want zonder hond kan zij niet naar buiten treden. Wat een bijzondere vrouw, die met een vaste structuur, met duidelijkheid, maar met heel veel passie haar leven kan leiden en prachtige boeken kan schrijven. Zij vertelde dat ze nu bij het strand woont en bos en dat haar boeken nu veel milder zijn geschreven dan toen ze nog in Rotterdam voelde.
Als schrijver behoor je toch wel tot een aparte groep mensen hoor, al zeg ik het zelf. Je moet in staat zijn om je grote delen van de tijd af te zonderen van de buitenwereld. Je helemaal te laten opgaan in jouw schrijfproces. De personages worden personen, misschien zelf wel vrienden of vijanden. Deze personages lopen gedurende het schrijfproces met je mee als schrijver. Pas als het boek uitgekomen is, worden deze personages weer losgelaten.
Het is een intensief proces, waarin je af en toe de realiteit even moet verliezen. Je geest moet even vrij kunnen komen om alle creativiteit in een verhaal te kunnen verwoorden. Dit doe je als schrijver door jezelf letterlijk even af te zonderen van de buitenwereld. Niet te lang natuurlijk, want inspiratie haal je als schrijver ook uit ontmoetingen, gesprekken en observaties.
Maar dit creatieve proces is prachtig om mee te maken. In deze corona tijd, waarin niets tot weinig mag, is een boek schrijven een creatief proces dat prima past. De afzondering hoef je niet te zoeken, want die is er grote delen van de tijd al. Het proces van schrijven past dus prima in deze tijd. Daarom ben ik ook begonnen met het schrijven van mijn boek. Ik zit nu op een kwart van mijn boek, dus ik duik de komende tijd nog wel even onder. In mijn schrijfgrot met mijn personages zoals Juliette, Chris en de altijd vrolijke Saskia. Maar wat ligt onder die vrolijkheid van Saskia verborgen? Dat ga ik nu verder uitwerken, want ik heb inspiratie genoeg gekregen door te kijken naar mensen, naar vrienden, naar kennissen, naar oude geliefden, naar familie, naar de mensen op de straat. De inspiratie is vaak heel dichtbij, maar je moet er maar net oog voor hebben. Het moet je vastgrijpen en niet meer loslaten. Mathilda Zanting zong in de musical Joe een prachtig lied over. Inspiratie, adem van je geest.
Reactie plaatsen
Reacties