Woensdagavond was ik eens zelf deelnemer aan een workshop. Ik liep de zaal binnen en groot was mijn verbazing, want daar zat hij. Mijn Chris zat daar. Het personage Chris uit mijn boek zat daar.
Boekhouder type met een grote zwarte bril, stijfjes, witte sokken, Elvis kuif en wat stoïcijns voor zich uit kijkend.
Ik kon mijn ogen niet geloven, want het personage die ik bedacht heb voor in mijn boek, zit opeens in een workshop die ik volg. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Niet omdat ik mij aangetrokken voelde tot hem, maar omdat ik verbaast was dat er personen zoals Chris bestaan. In een thriller is het natuurlijk de kunst om karakter uit te vergroten, uit te diepen en spanning te creëren rondom die persoon. Chris zit opeens live voor mij. Hij zal wel gedacht hebben, wie staart mij toch zo aan.
Ik was natuurlijk erg benieuwd naar hoe zijn stem zou klinken. Is zijn stem ook de stem van mijn Chris?
De workshophoudster vroeg ons om ons voor te stellen en het daarbij kort en krachtig te houden. Chris nam meteen het woord. Zijn lip leek wat om te krullen net zoals Elvis. Ik zat in spanning te wachten en toen kwam het. Zijn stem is de stem van Chris en hij zit in een soortgelijke situatie als dat mijn Chris ook zit. Hij is van dezelfde leeftijd, zorgt ook voor zijn moeder die Alzheimer heeft, heeft weinig sociale contacten, heeft veel stress omdat hij zijn leven anders wil maar niet weet hoe. Ik durfde niet te vragen of hij ook net zoals mijn Chris ook bij zijn moeder nog woont. Dat zou een beetje gênant zijn natuurlijk voor deze man. Want ook de Chris in mijn boek komt daar niet voor uit. De volgende keer hoop ik te horen dat hij ook een Elvis fascinatie heeft, net zoals mijn Chris.
Reactie plaatsen
Reacties