Hoogbegaafdheid is meer dan slim zijn

 Ik wist van jongs af aan al dat hij slim was en dat zijn ontwikkeling ver vooruit liep op die van zijn leeftijdsgenoten. Hij was altijd creatief, nieuwsgierig en gedreven en hij sprak al heel jong volzinnen uit. Totdat hij vorig jaar werd getest en ons vermoeden werd bevestigd. Een IQ van 134 en ik begreep dat dit alleen maar hoger kan worden. Oeps, dat wordt een uitdaging voor ons. 

Maar hoogbegaafd zijn is meer dan een IQ score boven de 130. ​

“Een hoogbegaafde is een snelle en slimme denker, die complexe zaken aankan. Autonoom, nieuwsgierig en gedreven van aard. Een sensitief en emotioneel mens, intens levend. Hij of zij schept plezier in creëren".

Heel vaak denken mensen dat hoogbegaafden alleen maar slim zijn, maar zo zit dat niet in elkaar. Hoogbegaafdheid gaat verder dan alleen  maar “heel slim zijn”; het hele “zijn” lijkt erbij betrokken. Een extreem hoge gevoeligheid, creativiteit en motivatie zijn net zo belangrijk.

Mijn zoon heeft een gevorderd gevoel voor humor en kan enorm goed redeneren en bedenken van creatieve manieren om problemen op te lossen. Andere kenmerken zijn ook:

• Het hebben van een vroegtijdige spraakontwikkeling, of laat beginnen met praten maar dan wel vloeiend. Gebruikt gevorderde zinsstructuur en woordenschat. Legt ideeën uit op complexe, ongebruikelijke wijze en geeft complexe antwoorden op vragen;
• Met name ook de hoog gevoeligheid is een kenmerk van hoogbegaafdheid. Het intens reageren op geluid, smaak, geur of gevoel door het tonen van emotie (huilen, boos, opgewonden zijn);
• Het hebben van een levendige verbeelding. Soms moeite met het scheiden van echt en verzonnen. 

In de klas kan een  kind met een hoog IQ vaak niet begrepen worden door een meester of juf. Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat een kind met een hoog IQ altijd hoge cijfers haalt. Het tegenovergestelde kan juist ook gebeuren.  Hoogbegaafde kinderen hebben vaak juist extra zorg nodig. Het lijkt soms makkelijk, een kind dat niets hoeft te doen om goede resultaten te behalen, maar verveling en onderpresteren liggen op de loer. Ook (juist!) hoogbegaafde kinderen moeten door hun omgeving gestimuleerd worden om te komen tot prestaties.  Bij gebrek aan de juiste uitdaging en motivatie, of bijvoorbeeld bij afwijzing door de groep kan het voorkomen dat het kind helemaal niet meer wil leren, of gaat onderpresteren.

Toch lijken de scholen niet altijd ingesteld op deze kinderen en dat is jammer. Want doordat de juiste aandacht en zorg niet altijd goed is ingesteld op deze kinderen, voelen ze zich vaak eenzaam en anders.  Een kind in een plusgroep zetten kan helpen, maar elk hoogbegaafd kind is anders en heeft andere behoeftes en verlangens. Ik wil ervoor pleiten dat scholen ook meer aandacht kunnen geven aan deze groep kinderen.  Hoogbegaafde kinderen worden namelijk niet altijd gezien in de klas. Het onderwijs is niet altijd passend waardoor ze niet voldoende worden geprikkeld. Terwijl ze cognitief wel heel sterk zijn. In extreme gevallen komen ze thuis te zitten.

Mijn zoon oppert dan ook vaak: "de juf denkt dat ik het wel weet en dat ik meer kan dan dat ik presteer". Dit geeft een enorme druk op mijn kind. De verwachtingen zijn erg hoog, maar de prestaties kunnen niet altijd geleverd worden juist door het gebrek aan goede begeleiding van deze kinderen. Dat is erg jammer, want ook deze groep kinderen verdient de volle aandacht en zorg voor hun 'problematiek'.