Ik heb even geen woorden...

Gepubliceerd op 9 april 2021 om 10:51

Wat zeg je tegen iemand die net een dierbare is verloren, in een echtscheiding zit of net gescheiden is of van wie de relatie net voorbij is, zijn of haar baan is verloren, een slechte diagnose heeft gehad of door iets anders in de rouw is? Vaak hoor je mensen zeggen 'het komt wel goed'.

Heel goed bedoeld zeggen mensen tegen elkaar. ‘Je moet door hè?’, of ‘sterkte de komende tijd.’ En op kaartjes schrijven we elkaar ‘Ik hoop dat je er goed doorheen komt’, of ‘ik hoop dat je het een plekje kunt geven’. Woorden die vaak niet troosten. Want waar is dat plekje dan? En waar moet je precies dwars doorheen? Zijn deze woorden de woorden die je wilt horen dan? 

Wat is nou een goede reactie op slecht nieuws van een ander? Het is heel lastig om iets te zeggen over troosten. Ik ben er van overtuigd dat wat mensen zeggen meestal liefdevol en goed bedoeld is. En misschien is er geen goed of fout. Maar woorden zijn vaak vaak heel onhandig. 

Op het moment dat je in de rouw bent, verdriet hebt, zijn de woorden 'het komt goed' best lastige woorden. Op dat moment geloof je deze woorden niet, want een rampspoed is in je leven gekomen en hoe moet het ooit weer goedkomen. Dit is het gevoel dat je op dat moment hebt in je lijf en in je hoofd. Natuurlijk heelt tijd alle wonden. Soms word je omgeving ongeduldig en wil graag dat je weer de grappige optimistische vriend of vriendin bent.  Maar soms verandert een traumatische gebeurtenis of ervaring jouw kijk op het leven, waardoor je juist deze vrienden en soms ook geliefdes kwijtraakt. Dierbaren die eerst dicht bij je stonden, maar opeens heel ver staan. Uit eigen ervaring spreek ik dat je uiteindelijk zult herrijzen en er zullen nieuwe vrienden en zelfs nieuwe geliefdes in je leven komen die weer passen bij de persoon die je bent geworden door je ervaring.

 

Soms heb je geen woorden voor de ander, voor het verdriet van de ander. Omdat je zelf dit soort verdriet niet kent. Als je in dezelfde situatie hebt gezeten, kun je natuurlijk ook zo meegaan in het verdriet van de ander dat het ook weer jouw verdriet wordt. Dit kan jouw oude wonden weer openmaken en oude pijn weer laten terugkomen.

In mijn boek 'Dagboek van Sofi' heb ik een column geschreven over mijn ervaring dat ik mijn omgeving ging vertellen over mijn gen dragerschap. Mensen wisten niet zo goed hoe te reageren. Sommigen zeiden niets, anders zeiden dat het echt heel verschrikkelijk was wat ik had en hoe ik ooit keuzes hierin zou kunnen maken. Er waren maar weinig mensen die zeiden 'ik weet gewoon de woorden niet'. En vooral aan dit laatste had ik de meeste behoefte op dat moment. 

 

Het lijkt soms wel of we het verleerd zijn om gewoon met lege handen, zonder woorden naast iemand te zitten. En te laten komen wat er komt. Het troost dat al je gevoelens, al je angsten maar ook de fijne herinneringen, er gewoon mogen zijn. Het is goed om jezelf daarin kwetsbaar op te stellen en ook te zeggen dat je de woorden niet weet. Mijn ervaring is dat je met stilte en aanwezigheid jezelf nog meer verbindt met de ander. Dit zegt zoveel meer dan woorden.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.